Хлякоча юшка ў чыгунку, Касьцёр разьятрана ляскоча. Плывём з табой у чаўнаку Вясёлай і ўлюбёнай ночы. Каля рачнога рукава – Ані душы, бы ўсё зьнямела. Адна трава, як удава, Глядзіць усьлед нам зразумела. Нам разам трошку меней, чым Агню сугрэўнаму і сьцежцы. Пра запаветнае маўчым, Каб не ўракчы агонь начлежны. Глухога берага карма. Ахоўнай цішаю – сасонка. I на тваёй руцэ няма Аберагальнага пярсьцёнка.
|
|