Яшчэ шчака ад рэўнасьці гарыць
I просіць прасьвятлёнай прахалоды.
Ах, не загадвай ласкаваю быць:
Дай закахацца раз і назаўсёды.
Піла – не наталяў мяне ручэй.
Цярпела – не знаходзіла адхланьня.
Дай акунуцца ў чысты вір вачэй,
Якім магу паверыць без ваганьня.
Відаць, не растлумачу я: на чым
Стаю,
уся адкрытая для жалю,
Жыцьцё не прыгарнула да парчы –
Пакінула мне блюзачку з паркалю.
Чаму, сто раз навучаная жыць,
Я горкія памылкі паўтараю...
Ах, не загадвай ласкаваю быць,
Калі сама бяз ласкі паміраю.
|
|
