Сонейка заходзіць, I кладуцца цені, I плывуць хмурынкі Ў ціхім задуменьні. Белыя валокны Сонейкам заліты. Вольны ім дарогі, Сьцежкі ім адкрыты. Хмаркі залатыя! Вы – прастору дзеці, Ходзіце вы вечна Па ўсім белым сьвеце. Праплывіце ж, хмаркі, I над родным краем, Над сялянскім полем, Над зялёным гаем I заплачце, хмаркі, Дробнымі сьлязамі Над мужычай нівай, Над яго лугамі. Загрымеце громам, Стаўшы цёмнай хмурай. Толькі ж не пабеце Жыта градам, бурай. Хмаркі залатыя, Сонца, неба дзеці! Вы прывет мой шчыры Ў вёску занясеце.
|
|