Так мала сустракаліся з табой,
Жылі дасюль паблізу невядома.
...А самы раньні час, – ён цалкам твой,
Калі забыта і пазбыта стома.
Яшчэ на плечы не увесь цяжар
Апаў з дарог нязначных і вялікіх.
Не засланяй зажураны свой твар
Радкамі зь вершаў сьпеўнага Хадыкі!
Шукала між насьмешнікаў радню
I абмінала твой пагляд глыбінны,
I не таму малілася агню,
І не таму свае пяяла гімны.
I не тваёй журылася журбой,
I не тваім прасьвечвалася горам.
...А самы позьні час, – ён цалкам твой,
Расчынены наўсьцяж дрыготкім зорам.
|
|
