Як за дажджамі частымі-рабымі,
За кудасой,
дзе шляху не відно,
То ластаўкаю першай,
то рабінай
Пастукаюся ў чуйнае вакно.
Нацятыя, нібы пасьля разлукі,
Паверх прасьцінкі,
што сьвятлей сьнягоў,
Уздрыгваюць у сьне кароткім
рукі
У водгульлі заранак і грамоў.
У сенцах – бульбы пах і лугаўя.
Сьвяты снапок у закутку мадзее.
...Дзень добры, мама!
Гэта зноўку я,
Уся твая гаркота і надзея.
|
|
