Прашумеў каршун. Узьвіўся сокал. Дыхае расою сенажаць. Замірае лецейка. Высока Зоры прахалодныя зьвіняць. Ані зыку. Толькі ў лёгкіх кронах Кросны вёсен сьцішана рыпяць. I ня трэба па лістох зялёных, Па гадох зялёных сумаваць. Па гасьцінцы звонкаму, па полю, Дзе гуляе спрытны вецер-буй, Адпускаю душаньку на волю, – Ты яе дарэмна не пільнуй! Ой баюся месц, дзе распанела Глухата, дзе празь мяшчанства тхло – Ні адной сьлязы не закіпела, Ні адной прыпеўкі не ўзышло.
|
|