Блізкі шлях праклаўся проста, Нібы матчына радно. Бальшакі ідуць, пагосты, I адхону – не відно. Голас мой, ты сьцежку высьніў, Як вяртаньне і дакор. Дзетвара на ўзлобку выспы Паліць першы свой касьцёр. Бор чарніцамі зачэрнены, I мадзеюць мурагі. I ў тумане прадвячэрнім Кураць люльку берагі. Не існуе сьцежак простых. Памяць, сьлёз не варушы! Гэта я іду з пагоста, З гордай татавай цішы.
|
|