Праклінаем долю, неба.
Нібы ў страшны час жывём.
Стала надта многа хлеба:
Трошку цьвёрды – не бяром,
Хоць патрэбна болей ласкі
Ачужэлым гарадам...
Ах, як зьзяюць срэбным бляскам
Вашы пальчыкі, мадам!
Многа солі, хлеба многа.
Дык адкуль жа – ноце злой?
Як па сэрцы мне – пазногаць
Вострым пройдзецца лязом.
Дык адкуль жа слоўца-куля,
Вочы, гнеўныя да сьлёз?
Хоць ні боты, ні кашулю
Не купляем навырост.
|
|
