Сухі і маланкай апалены ствол,
А ў чым даўгалецьця прычына?
Ня трэба кахаць мяне
за рамяство.
Перш-наперш я проста жанчына.
Магчыма, мне выпала меней,
чым той,
Якую заслоняць плячыма.
Ды ў кожнай сьмяшынцы і ў сьлёзцы любой
Перш-наперш я толькі жанчына.
Прашу. I ня ўмею высока прасіць,
Тым болей выпрошваць пяшчоты.
Як цяжка мне гордую голаў насіць
У горкім сутоньні самоты!
Віной мне – разлука. I жарты – віной,
Віною – журба пад вачыма.
Мужчынская лірыка... А ці ня ў ёй,
Як чайка, крыляе жанчына?
|
|
