Сухі і маланкай апалены ствол, А ў чым даўгалецьця прычына? Ня трэба кахаць мяне за рамяство. Перш-наперш я проста жанчына. Магчыма, мне выпала меней, чым той, Якую заслоняць плячыма. Ды ў кожнай сьмяшынцы і ў сьлёзцы любой Перш-наперш я толькі жанчына. Прашу. I ня ўмею высока прасіць, Тым болей выпрошваць пяшчоты. Як цяжка мне гордую голаў насіць У горкім сутоньні самоты! Віной мне – разлука. I жарты – віной, Віною – журба пад вачыма. Мужчынская лірыка... А ці ня ў ёй, Як чайка, крыляе жанчына?
|
|