Маці ў службу выпраўляе
Родную дзяціну,
Выпраўляючы, хавае
Горкую сьлязіну.
– Будзь паслушная, дачушка, –
Навучае матка, –
Дагаджай чужым ты, служка,
Ды цярпі, дзіцятка!
Не адзін раз твае вочкі
Заплывуць сьлязою.
Твая доля цямней ночкі –
Цяжка быць слугою!
Бо ня ўважыць чужаніца
Ручак тваіх белых,
Поту выльецца крыніца
З шчочак загарэлых.
Ўстанеш летам раней зоркі,
Пойдзеш перша ў поле...
Ох, дачушка, хлеб твой горкі,
Горка твая доля!
Маці дочку разважае,
Сябе цешыць стара,
Жаль да сэрца падступае,
Як чорная хмара.
Вось дзяўчына ўжо гатова,
Пакідае хатку.
– Ну, матулька, будзь здарова! –
I цалуе матку.
– Ну, бывай!.. – I не ўтрывала
Бедная матуля.
Жаль сьлязамі ёй прарвала,
Твар да дочкі туліць.
Выйшла маці ўсьлед за ёю,
Стала ля парогу
I, падпёршы твар рукою,
Зорыць на дарогу,
На дарогу-пуцявіну –
Там яе Гануля, –
Ды за сьлёзкаю сьлязіну
Роніць-лье матуля.
Доўга матка так глядзела,
Дочку праважала,
Покі хустка яе бела
З вочак не прапала.
|
|
