Šoŭ ja puščaju adnojčy,
A iści nialohka puščaj, –
Tut nasustrač pozirk voŭčy
Vyziraje žudka z huščy.
Paciarebjem, łomam trušču,
A jon śledam pataročaj,
Kinu torbaj, hrybam-chruščam, –
Zuby skałić, pchniecca moŭča.
Choć by ŭžo rasstacca z nočaj,
Choć by vočy dzień raspluščyŭ:
Kab zahlanuć soncu ŭ vočy,
Kab nia znać cianiotaŭ-bluščaŭ.
Raźvidnieła. Ŭ čornaj huščy
Źnik małankaj pozirk voŭčy,
Zaihrała pieśni pušča,
Dziacieł dziubaj zaturkočyŭ.
Za jasnotaj, kab nia zbočyć,
Mknusia, prusia, vieras trušču –
Praz karčoŭje, praz łamočča, –
Chaj źviarjo tam pušču łušča.
Hetak z nošaj, jak toj hruzčyk,
Z nošaj ryzyki małojčaj,
Rvučy puty, skruty, bluščy,
Vidnym šlacham dalej kroču.
1935
|
|
