Ой, дзяўчына, скажы – чаму сум ўсё ляжыць, ды туга ўсё на твары прыгожым? Можа месяц бляды, мо’ дзяцюк малады тваё сэрца так рана трывожыць? Табе-ж родзяць ляны, ўзорам тчэш дываны, кужаль белы, як сьнег, на паляне! Сама – быстры той птах, Нёман сіні ў вачах, засьмяешся – як сонца прагляне! Чаму сумная ты? Быццам скарб залаты табе косы на плечы апалі; твар твой – рожы лісткі, стан як вербаў гнуткі і за працу усе цябе хваляць! – Глянь – там горад відно, я сумую даўно, ці-ж, запраўды, ніколі ня зналі, што ў дзявочых грудзёх, жаль бязьмерны залёг, як братоў ў кайданы закавалі? Глянь – там горад, а ў ім тужаць ноччу і днём сакалы нашай роднай Краіны... Май красуе, цьвіце, а за кратамі цень, нават сонца там коскі ня кіне! Там – дзе сосны, дзе дуб, там – дзе пушчы, дзе зубр, на магілах дзядоў, на курганах, у старых гарадох, на’т на славы сьлядох – ўсюды вораг, усюды татарын! Калі хочаш любіць, калі хочаш здабыць беларускае сэрца дзяўчыны – дык-жа мусіш устаць, памагчы разарваць кайданы наймілейшай Краіне!
|
|