Маю душу ў спакоі пакінь, дум крылатых ня стаў на калені, на’т вачэй паднямонская сінь пацямнела ў адчаі цярпеньняў. Не скрываю няспутаных дум, узіраюся сьмела і проста, сваёй сьцежкай наперад іду – Юдаў твар для мяне не сяброўства. Мо’ замала вам грошай далі? Што ж, прадаць вам другіх давядзецца. Прыйдзе час, і на нашай зямлі на пакутнай ня будзе вам месца.
1942
|
|