Пасей ля вёскі
нашу палоску
на вясну, –
летам гарачым
на’т не убачыш,
як нажну.
Засей загоны
шаўковым лёнам
пры бары, –
доўгія ніткі
спраду і вытку
пры зары.
Пастаў мне хату,
хоць не багату,
ля сяла,
дзе ты, юргіня,
быццам дзяўчына,
расьцьвіла.
Пасадзі садзік –
разам ў ім сядзем
спачываць.
Вецер паволі
будзе нам гольлі
нагінаць.
Так сярод ніваў
будзем шчасьліва
разам жыць,
начамі вольхі
будуць нам толькі
гаманіць.
1942
|
|
