Вецер нівы калыша,
сіні лён, цёмны лес.
І зямля быццам кніжка
адкрывае свой зьмест.
Накланяюцца ў ногі
грывы сочных траў.
Хтось араў тут разлогі,
нехта сьцежкі праклаў.
Зарастаюць курганы,
б’юць пабегі з камля.
То залечвае раны
пасьля войнаў зямля.
Дождж ёй воблік змывае,
бельлю сьнег замяце.
Як зіма – спачывае,
а вясной заьцвіце.
Невад сініх азёраў
ноччу зь неба як з дна,
ловіць цьмяныя зоры
і калыша да дня.
|
|
