Прыгадаўся забыты абраз.
Ты пабачыў мяне першы раз,
не пускаў. З хаціны тваёй
дзікай птушкай з рук паляцела,
каб пагнаўся каханы за ёй,
за дзяўчынай, капрызнаю, сьмелай.
Ты дагнаў.
Дзявочы мой сьмех,
непакорны, сыпаўся ў сьнег.
Вось такой ты жадаў удвая.
Я сказала:
– Пакуль не твая!
Я належу народу майму,
крышку ветру, крышку бярозам,
хлопцу вернаму аднаму,
што згубіў сваё сэрца і розум.
Я і замуж яшчэ не хачу,
хаты ў полі вятрам ня кіну.
Першы раз ты такое пачуў
ад вясковай вясёлай дзяўчыны.
Адказаў мне: – I я беларус.
I глынуў на чужыне гора,
і нясу непасільны той груз,
і хачу, каб ты была поруч.
Моцна сьціснуў мае далоні...
Нас павезьлі да шлюбу коні.
...Ходзяць людзі мяне суцяшаць.
Я ня веру разлучніцы-сьмерці.
Засталася ж твая душа.
Нашы думкі ў маім толькі сэрцы.
|
|
