Конь буланы, сядзёлка,
лёгка ногі – у стрэмя,
з жураўлямі гаворка,
ў вочы ветру бярэмя.
А насустрач бярозы,
цёмны лес і паляны.
Лёс бязьлітасны, грозны,
'шчэ пакуль што нязнаны.
Коні – чорныя хмары
па нябёсным дзядзінцы
капытамі кранаюць
камяні на гасьцінцы.
Хмары бліскаюць, грозяць.
Конь у дзёрзкім разгоне.
Я сьціскаю паводдзе.
Толькі ногі ў страмёнах.
Вецер хмары разгушкаў.
Страху быццам ня стала.
– Ах, дачушча, дачушка,
ледзь каня не загнала.
|
|
