1
Хлопча палескі, з харошых найлепшы,
што вылецеў к сонцу з дрымотных балотаў.
Скуль мне узяць дасканалыя вершы,
вартыя гэтак далёкіх палётаў?
То ж Беларусь наша
ў хустачцы белай,
можа, ў квяцістай сьвяточнымі днямі,
узгадаваць свайго сына сумела, –
ўзьвіўся арлом з дарагімі сябрамі.
Шмат сілы ў зямлі
і шмат у народзе.
Жывём мы пачэсна
з надзеі і працы.
Шчодра палеткі жытнёвыя родзяць.
Высока ўмеюць сыны падымацца.
Дзякуй, што наш ты з палсекае вёскі,
слаўна ўзьляцеў і шчасьліва вярнуўся.
Дзякуй, што ў сэрцы адданым, сыноўскім,
насіў ты і носіш імя Беларусі.
2
Сын хлебаробаў палескіх і ўнук,
годнасьць
і гордасьць роднага краю,
зноў у палёце
наш Пётра Клімук,
зноўку барозны ўвысь пракладае.
Застыў у трывожным чаканьні народ,
матчына сэрца лякоча
і млее,
сьмелы,
высокі падзіва палёт,
такога і ў снох паляшук не лялеяў.
З плугам учора прайшлі па зямлі,
ня раз наравістых закілзвалі коней,
а сёньнечы ў космас вядуць караблі
упэўненай сілай сялянскіх далоняў.
Блізкі нам той,
хто дзеліць палёт,
разам глядзіць па касьмічнае зьзяньне.
Скажы яму, хлопча,
які мы народ
і перадай ад усіх прывітаньне.
Хай зь лёгкай тваёй і шчасьлівай рукі
на гонар і радасьць роднага краю
зь вёсак выходзяць пялешукі.
Хай у палётах цябе даганяюць.
|
|
