Вочы мае сонныя. Сны на вейках. Не заспалі сонейка, салавейка. З ручніком кужэльным, каб памыцца раньняю расою, – да крыніцы. Быдла за ваколіцу. На прастор дзеці. Жыта ў пояс клоніцца. Вее вецер. На льняным настольніку хлеб духмяны. Сыр, аладкі на століку да сьмятаны. Дык яшчэ з прынукаю, як вядзецца: – Ешце, ешце, госьцікі, бо ад сэрца.
|
|