Тапталі ржышча, секлі буралом, Жыцьцём масьцілі горасныя кладкі. Усё радзей за песенным сталом Зьбіраюцца трывушчыя салдаткі. На сукнях адгарэла мурава... Каторы раз паўторыць цётка Ліда: «А мой, што пад Бэрлінам, ў дваццаць два – Няхай бы хоць вярнуўся інвалідам». Ах, прад’явіць каму палын-віну? Другая скажа так, што шэрхне цела: «Кляну вайну. I Колечку кляну, Бо лепш яго – нікогачкі ня мела». Счапіўшы рук шурпатых вузьлякі, Адна адной зірнуць балюча ў вочы. «Ня выпалі нам, бабы, мужыкі». «Ня выпалі...» – замужнія прамоўчаць.
|
|