Ня шлях сюды,
а лёс мяне вяртае,
Хоць і кажу: «Забыць, забыць пара!»
Але пяе на небе залатая
Адзіная паўночная зара.
Жаданьне абарвецца і растае,
Размые сьлед вясновая быстра.
Але цьвіце на небе залатая,
Высокая трывожная зара.
У час такі – ня час для раздарожжа.
Гукай мяне, паэзіі сястра!
О, як зьвініць апошняя, бязбожная,
Кароткая і позьняя зара!
I тут, дзе радасьць дыхае вяснова,
Дзе Млечны Шлях спадае на зямлю,
Я сьветла прыпаду да дзеяслова
Твайго,
з маёй сьлязінаю – «люблю».
|
|
