|
Красота спасёт мир.
|
|
Ф. Достоевский
|
Шукаць карэньчыкі роднасьці сваёй?
А тут – лясы, падзолістая глеба.
А тут – каторы дзень! – ілье пралой.
Як Дастаеўскі, схмарылася неба.
Язычнікаў куточак? Не, музык!
Вось паляшук узяў скразную ноту.
Струна душы, падобная на ўскрык,
Перажагнала радасьць і гаркоту.
I ў гэтай дзіўнай, грознай цішыні,
Дзе сад зьдзічэў, дзе зьвялі пералескі,
Як струны, перабраўшы ночы й дні,
Я вас ня раз успомню, Дастаеўскі!
Нацяты нэрвы сэрцаў і планэт.
I новы ўжо Раскольнікаў бунтуе.
На астраўкі расколваецца сьвет.
Якая ж прыгажосьць яго ўратуе?
|
|
