Разьліў садоў ды салаўіны пошчак, Зялёнаму жыцьцю няма граніц. I на сяле, адкрытым, нібы плошча, Усё відно да саменькіх драбніц: Дзе крот жыве, а дзе трашчыць сарока. Каго багацьце смокча, як удаў. Хто шчытны плот узьвёў да самых вокан, Хто незаконна лесу нацягаў. Хто хлебануў – ушчэрць! – вайны і гора. Каго – дагэтуль! – доля не знайшла. ...А вось яны сьпяшаюцца у горад, Пакуль зара на небе не ўзышла. I валіцца гадзіньнік з рук Мацея, I колецца дыван, як асака. I сьцеражэцца чапялы Пцімея, Што ўкрала у суседкі мужыка.
|
|