Здавалася: ні голасу, ні цела,
А ў галаве – сірэны і званы.
I аднаго тады душа хацела:
Упасьці у сівыя палыны!
Смылела ноч, палаты дыярама,
I чорны прывід кратаў за руку.
I знала я: рыдае дзесьці мама
I, ледзь жывая, едзе ў цягніку.
Кругі шляхоў, як чорныя пласьцінкі,
I смутнай хваляй – сэрца ускалых.
I курс немэдыцынскае лацінкі
«Per aspera...» – будзілі хворы слых.
Мне сорамна цяпер і не да твару
Маленьне прорвы воўчай ці грудка...
I знаю я: ёсьць тысячы аварый
На ўдары сэрца, думкі і радка!
Прайду быльлём і церпкай лебядою.
I на жыцьцё разьвяжа вочы сын.
...Гляджу, як прад усьмешкай маладою
Дрыжыць сухі, зьбянтэжаны палын.
|
|
