Устаць і ўпасьці, ды ізноў на ногі,
Каб чэснай працай зноў сьвіталі дні.
А я ў сьляпых пыталася дарогі,
А я ў глухіх маліла дабрыні.
А я ў нямыя грукалася дзьверы,
Дзе толькі ад варот і паварот...
Я клоуну дзівілася на сцэне,
Ня бачачы салёна-горкі пот.
Ну што ж, ты вельмі ў час мне, Арлекіна
(Даруй за перыфраз: Арле-кіно),
Труха пустых блуканьняў і мякіна
Па котлішчах разьвеяны даўно.
Ужо ні гром, ні бура не лякае,
Ня ўзяць мяне ў абдоймішчы тузе.
Вось лапічак зямлі маёй, якая
На песьні узышла, як на сьлязе.
|
|
