Аляксею Дудараву
Спакойнага дня санцалікі ірдзень.
Цяпла напіліся таполі.
А ў сьвеце, дзе столькі балючых падзей,
Жывём, як на атамным полі.
Нямала прайшло лікаваньняў і кроз,
Шумяць цемналістыя кроны.
Мне сьветла і горасна так, што наскрозь
Ты бачыш мяне, аддалёны.
Ад шкла ветравога пагляд адыму,
I вочы успыхнуць, як неба.
Шчасьлівы? Вядома табе аднаму,
А болей – нікому ня трэба.
Я знаю, што родныя мы па жальбе,
Па зорцы, што мкне з абеліска.
Мы едзем, і пальцы дрыжаць у цябе
На чорным пластмасавым дыску.
Мінём крутаяр, а журбы не мінём.
Дзе шлях яшчэ выткан раднейшы?
Мы едзем ласкавым раскрыленым днём,
За дзень да вайны ў 41-м.
|
|
