Такой журбою асьвятлю,
Зьлістком пытлівым пафліртую
I адкажу табе: «...ня сплю,
Паколькі твой спакой вартую».
I абарвецца, як дакор,
Званок. I распадуцца словы.
Густая ноч. Нямы прастор.
Сабака брэша бесталковы
На гаражы, на лімузін,
На іншародную выгоду,
На апусьцелы магазін
Зь лірычнай шыльдаю «Прырода».
Далёка – бор. Няблізка – лес.
Глыбока – водар верасовы.
Але, куды ні гляну, – спрэс
Заходзяцца, рагочуць совы!
|
|
