|
Спроба несэнтымэнтальнага раманса
|
Тваёй пакуты і сьвятла прычына,
Тваіх скупых і неабачных сьлёз, –
Я возера зь зялёнымі вачыма,
Агромленая голька ў высакос.
Гатовая да ўсьмешкі-запытаньня,
Да стоенай насьмешкі з-за вугла,
Спазнала толькі я
азы каханьня?
Ды і ў такім – няшчаснай не была.
Зьдзіўляючыся дню і позьняй красцы,
Што на пачатку сьнежня расьцьвіла,
Адчула я хіба што боль па ласцы,
Але і ў ім – жабрачкай не была.
Мой дзень былы, нібы капрыз маленства,
Паўторыцца ў пяшчоце і ў жальбе.
Так многа у прыродзе падабенства!
Але няма падобных на цябе.
|
|
