Брат мой! Братка мой! Братачка родны! Адкажы – сам сабе адкажы: Чым зрабіўся табе непрыгодны Скарб бясцэнны тваёй жа душы? Ад чаго так бяздумна, бязмоўна Ты яго выракаешся сам? І чаму табе так усё роўна, Што аборай становіцца храм? Ці таму, што калісьці падступна Растапталі твой шчыры давер? Што на ніве, дзе сеяў ты рупна, Вытраўляліся ўсходы твае? Што ў стагодзьдзях варожыя збродні Расьпіналі твой лёс на крыжы? Брат мой, Братка мой, Братачка родны, Адкажы – сам сабе адкажы! Жыў ты ў горы, змагаўся ў няволі, I канаў, і сыходзіў крывёй, I жывым ты гарэў, а ніколі Не саромеўся мовы сваёй. Схамяніся ж, ачніся, агледзься! Ды разваж, ды раздумай як сьлед: Што пакінеш ты з поля ў налецьце? З чым нашчадкі пакажуцца ў сьвет? Ці паверыў, што род твой бясплодны, I свой лёс прамяняў на чужы?.. Брат мой! Братка мой! Братачка родны! Адкажы! Сам сабе адкажы!
1987, жнівень.
|
|