I рака бруіцца васількова,
I лябёдка плавае ў стаўку.
Не сказаў на разьвітаньне слова –
Толькі сьпешна сьціснуў мне руку.
Ля муроў стагодзьдзяў, ля падмуркаў,
Дзе яшчэ ня вымерла сьвятло,
Мітусяцца восы і казюркі,
Ладзячы утульнае жытло.
А калі успыхнуць зараніцы
Горача,
нібыта макаў квет, –
Бачу голаў скрушнае званіцы,
Гамлета трагічны сілуэт.
Дружа мой, як абяднела ліра:
Толькі спрэчкі – стрэламі ў сьцяне.
Час – даўно! – ідзе пасьля Шэксьпіра,
А білет на драму – у цане!
|
|
