Вось і пажата наша поле, Аціхлі сьпеву каласы. ...Мы пасядзім з табой, саколе, Як і ў мінулыя часы. На шлях няроўны азірнуся I на удачу – мімаходзь... Ты не паддайся чорнай скрусе, Капрызам веку не дагодзь! Сягоньня – ўзьлёт, а заўтра ціша I крылы складзены стырна. Але прыслухайся, як дыша I як пяе душы струна. Адна яна! Адна – да болю, Да азарэньня, да сьлязы! I каласіцца наша поле, Як і ў харошыя часы.
|
|