Жыцьцё – ня грушка на вярбе, гатовы каравай. Стваральнай працы для сябе ў нас непачаты край. Пасьпець бы раны загаіць, хто ў бітве паў, за тых, усё вярнуць, ізноў стварыць і дакахаць за іх. Зьвярыных лапаў сьцерці сьлед. людзей дабру вучыць і паказаць нашчадкам сьвет, ў якім ня страшна жыць.
|
|