Па лесе бура лютавала,
кавалі віхры соснаў медзь,
а вёска ціха пазяхала,
як неразбуджаны мядзьведзь.
Я закрычаць хацела проста:
– Гудуць ракеты над зямлёй!
Адны ўжо выбраліся ў космас,
другія – на сьмяротны бой.
Але замоўк зьнячэўку голас,
спыніўся мой рашучы крок...
– Да сонца сьпі, драмай да промняў,
не разбуджу цябе знарок.
|
|
