Восень прарочыць панікшы юргіні,
Сталі туманы над рэчкаю млець.
Небам прасторным, шляхом цёмна-сінім
Гусі ўзьняліся за мора ляцець.
Ходзяць дзяўчаты ў дзень на капаньне,
Увечары труць свой адмочаны лён,
Песьні з-пад церніц гучаць аб каханьні,
Цудным, вясёлкавым марам ўздагон.
Хто жа насіць будзе зь лёну кашулю,
Хто рушніком утрэ, змораны, пот,
Хто ж каля вішняў да сэрца прытуліць,
Цалуючы вочы і вусны, як мёд?
|
|
