Пад чужым небам шапочуць хвоі, дзіўную песьню штодня тут чую, пытаюць ціха скуль я, хто я, адкуль прыходжу, па чым сумую. Стрункія хвоі чужога краю, добра мне голаў аб Вас аперці. Вецер аб долі ж хай не пытае, словам ня скажаш таго, што ў сэрцы. Словам ня скажаш аб тых цярпеньнях, што сум на душы пластамі сьцеле, што сонца крые магільным ценем, а расказаць Вам, вы пасівелі б... Лепш загудзеце, сумныя хвоі вольна, свабодна, вы жа ня людзі... Зялёным шумам сэрца ўспакою ад вольнай песьні лягчэй мне будзе...
|
|