Б’юць хвалі прыбоем з радзімых крыніц, ажыўчыя воды ракочуць задорныя, і вольная песьня, ня знае граніц, б’е звонам у небе з грудзяў непакорных. Хто спутае хмары і зьменіць іх бег, хто воблакам плысьці іначай раскажа, і, глянуўшы ў душу людзкую глыбей, хто дум пераніжа натхнёную пражу. Шляхотныя рукі магчыма скаваць, сумленьне бывае, грашамі заплацяць, а думаў арліных нам сьмерцю стрымаць найбольшы ў сьвеце тыран не патрапіць. Іх вольнаму лёту бязьмежны прастор, ля хат разальюцца як рэкаў разводзьдзе, з прыземных нізінаў імкнуцца да зор, то сонцу насустрач у расплаўлены поўдзень. І вольнае песьні, што служыць багом ніхто не зьняволіць, ніхто не заплаціць, захоча, шле словаў караючы гром, захоча, лялее сумуючых брацьцяў. А крыльлі параніць ля дротаў чужых, памостам расьсьцеле міражныя гоні, йдзе звонка палём зарунелым служыць і ласкаю вернаю любых агорне. То быццам бы бура, то лёганькі ўздох, а сэрцы людзкія і говіць і раніць, разжаліцца просьбаю – слухае Бог раззвоніцца праўдай, баяцца тыраны.
|
|