Хоць доля б’е і ў сэрцы лёд
усё ж думы не ў аковах.
Праходзе ля чужых варот
мой жнівень васільковы.
Хоць вяне мак, душа у сьне
калісьць, забытым маем,
вітала віхрамі мяне
краіна дарагая.
Уздымаўся Нёман, гнуўся бор
і топаль вабіў вочы,
а пры дарозе цьвіў чабор
пясьнярцы па вяночак.
У закуты край біў долі град,
сьлязьмі снаваў вясельле,
усё што зраніў цёмны брат
спавіла з межаў зельле.
Калі ж душу зьлівала кроў
а думы голаў гнулі,
глыбокі боль праменьні слоў
замовіла бабуля.
Сягоньня зрываў дум ні кроз
ні ран ніхто ні говіць,
і гэты боль, што у сэрцы урос,
бабуля не замовіць...
Блукаю ля чужых варот,
Хоць думы не ў аковах,
і сум душы і сэрца лёд
гарачым плаўлю словам.
Загнаны лісьць, як птах здалёк
у чужыне толькі ценем.
Зьвіваю ў залаты клубок
успамінаў павуценьне,
каб песьні новыя тварыць
і словам Край кунежыць,
той Край, гдзе вецер гнуў бары,
гдзе цьвіў чабор на межах.
|
|
