Пачуцьці зарыліся ў сэрца на дно, а з хмарамі думы качуюць, як жаль, што мне сьцежкі да Вас ня відно, што сілы слоў братніх ня чую. З пустых шляхоў вецер жальліва шуміць, вось быццам бы крыўды зьбірае, боль – прысак на рукі, ападае сьлязьмі над пошасьцю змораным краем. Крывавых і страшных зямлі нашай ран ніхто не заплаціць, ня зьлічыць; зьбіраецца ў сэрцы пачуцьцяў вулькан, адказы замучаных клічыць... Успамінамі вецер шуміць за вакном, ў даль цяжкія хмары качуюць. Як жаль, што мне сьцежкі да Вас ня відно, Што сілы слоў братніх ня чую.
|
|