Божа, народ свой пакутны, убогі,
як вернае сэрца ў адданых грудзёх,
кладу Табе сяньня пад божыя ногі,
каб Ты не забыўся, каб Ты дапамог.
Усе сьлёзы й раны, што землю пакрылі,
супроць чалавека намераны чын,
і зьдзек безупынны і безьліч магілаў,
каб Ты не забыўся, каб ты палічыў.
Тугу ад гнязда сваяго адарваных,
дзіцячую долю і мацеры плач
і мочы закутых нявінны у кайданах,
галодных мучэньне, о Божа, убач!
Узглянь на чужымі стаптаныя нівы,
прыдзі паглядзець да разьбітых сьвятынь.
О, будзь міласэрдны, о, будзь справядлівы,
і слуг Тваіх верных ты больш не пакінь.
Ты быў чалавекам і Ты жа меў маці,
і сам ад людзей Ты цярпеў на крыжы;
ня дай больш нявіннай крыві праліваці,
у адчаі народу майму памажы.
З крыві і нядолі падняў Ты народы,
і мудрасьцю божай іх волю сьцярог;
і нам пашлі долю, і нам дай свабоду,
й да нас прыдзі ў госьці на скромны парог.
За мукі народу, за сьлёзы паэтаў,
за сьмерць нашых юных братоў на крыжы,
за нашы малітвы, о, Ойча сусьвету,
дай волі народнай на нівах ажыць.
Няхай абагрэе паш край небагагы,
пацешыць ніколі нязнаючых ласк,
асьвеціць сумныя, счарнелыя хаты
пазнаньнем, што ты не забыўся аб нас.
Як чыстае сэрца, пад божыя ногі,
кладу Табе сяньня палі і лясы.
і гоняў каберцы, сады і дарогі,
і межаў квяцістых сьцялю паясы,
І зьлітае потам агаранае поле,
забытыя хаты, курганы, бары,
і сэрцы у путах, і ліхую долю,
і з нашай крывёю Твае аўтары.
О, Ты найласкаўшы сын Бога жывога,
што сьмерць адкупленьнем сваім перамог.
Кладу Табе край свой пад божыя ногі,
каб Ты не забыўся, каб Ты дапамог.
|
|
