Сьветлай руні дзіця, сябра вольных вятроў,
што звон сэрца разгайдалі песьняй,
быцам птах, у сьценах вогкіх муроў
б’юся ў клетцы скрываўленай, цеснай.
Краскі скромныя часом у хвілі дзіўнай тугі,
лісьця ласку нясьмела трапешчуць,
а на бруку чужом у ноч крывавіць душа,
глядзеўшыся нема ў вечнасьць.
I здаецца часом у хвілі дзіўнай тугі,
што няма ні граніц ні аковаў,
свой ясны хрыбет і свае берагі
Нёман зь небам злучыў васільковым.
Што няма ланцугоў на народных руках,
што няма ўжо ні зьдзеку ні кратаў,
і ў начной цішыне ня спыняецца страх
на парозе сялянскае хаты.
|
|
