Ужо ня буду Цябе калыхаць,
сумных песьняў ня буду пяяць,
каб ня плакаў, каб ціхенька змоўк
ноч крадзецца ізь цемры як воўк.
Аб заклятай красуньні вярбе
ужо на’т баяць ня буду Табе,
не магу ўжо найсьці у сабе слоў,
каб спакой Табе даць і любоў.
Пакуль злую пазнаеш зямлю,
лепш да сэрца Цябе прытулю,
няхай б’е Табе праўду як звон,
няхай ціхі старожыць Твой сон.
Ні вядзьмар, ні дзікія ваўкі
не страшныя, як брат твой людзкі;
ён ад матчыныя родных грудзёў
адарваць Цябе, сынку, гатоў.
I крывёю пасьцельку абліць.
і абоім жыцьцё загубіць.
Не, ня буду ўжо песьняў пяяць,
моўчкі будзеш на сэрцы мне спаць.
Пакуль стук яго чуцьмеш у ноч,
будзь спакойны саколік-сынок,
вечнай ласкай і негай б’ючы,
будзе верна Цябе сьцерагчы.
|
|
