Доля пароду як камень цяжкі,
верныя грудзі гняце і змагае,
сумныя думкі рвуць ноч на кускі
месяц надзеяй блядой дагарае...
Воля і праўда, аднака ж, ня нам.
Голас заціх наш малітвай у пустыні,
мы бы пілі яе брагу да дна,
мы збудавалі б для праўды сьвятыні.
Мы сьцераглі бы іх аж па скон
сілай няўтомных, сялянскіх далоняў.
У нас бы цьвіла васількова як лён,
сьпела б калосьсем па родных загонах.
|
|
