Празорая неба паляна,
сонца сьмяецца ўгары.
Не, у жыцьці не пагана,
калі яшчэ сонца гарыць...
Калі сонца сіньню пралескаў
вясёла над намі цьвіце
ламаючы тысячы блескаў
адважна на ясным шчыце.
У душэ маёй болем згараным
лянамі з далёкай зямлі
сягоньня, зусім нечакана,
йзноў сінія дні зацьвілі.
Ад моцных удараў успамінаў
ад цёплых прыліваў надзей,
ад дум маіх узьлётаў няўпынных
стала і мне весялей...
О не, у жыцьці не пагана,
калі неба лёнам цьвіце,
і вочы на сіняй паляне
у даль яшчэ могуць ляцець...
І думаў шляхом недаступным
уздымаецца на яснай мяжэ
ад болю, ад зьдзекаў, ад путаў
да добрага Бога бліжэй.
|
|
