Я ж не сама, красуюцца галіны,
золата лісьцяў сыплюць незнарок:
я не сама, на небе шнур птушыны
насустрач мроям выляцеў здалёк.
I вабіць у далі да магутных узьлётаў
у паднебны край, гдзе крыўд няма і зла.
Я не сама, паходняю ля плоту
у асеньні дзень юргіня зацьвіла.
І сонцэ глянула, прабіўшыся праз хмары,
каб даказаць, што сьвет яго ня згас,
на холад рук рабіна дробнім жарам
рассыпала асеньніх жменю крас.
Я не сама, бо вецер лісьць асеньні
узорнай тканьню сьцеле на зямлі,
і гне трысьцё, і пражай павуціньнем
снуе ля ног сухія бадылі.
А калі ночы не запаляць зораў,
і ўдарыць сьцюжай лютая зіма,
і віхры ў полі загалосяць горам,
усё ж буду плакаць зь імі не сама.
|
|
