Ноч, цемені вечнай таемная пані,
выходзе, крадзецца із крышаў нязнаных.
Ідзе пэўна на ьзмену дня яснай сьвятыні,
ніхто не стрымае, ніхто не запыніць...
Чалом ясным сонца дзень нізка сагнуўся,
яшчэ міла глянуў, яшчэ асьмяхнуўся,
праменьнямі бліснуў і ў чырвані згінуў,
бы ясную голаў сьцяла гілётына.
Заціхла зямелька ў час сумнага скону,
да гнёздаў трывожна прыпалі вароны,
і людзі ў сёлах, і зьверы між бору,
схаваліся ў хаты, зарыліся ў поры.
I толькі пугач, рыцар ночы адзіны,
сьмяяўся і плакаў з сухое галіны.
Ноч-пані ўсе сэрцы слабыя маніла,
брыльянтамі зоры ўгары запаліла.
У даверра людзкое скрадалася ценем
і вабіла душы ў бездну, у цемень.
Йшлі людзі бяз сьмеху за цёмнаю паней,
забыліся ў горы, што прыдзе сьвітаньне
і выплыве сонца. Не газьніцай зораў,
а праўдаю вечнай расьсьвеціць прасторы.
|
|
