Любоў і праўду я бяру за шчыт,
і зь імі йду бясстрашна ў цяжкі час;
я не пяром, а гастрыём душы,
пішу крывёй зчарнелаю да Вас.
Жалобны кір над маім прошлым лёг:
ня ўчую больш матулі цёплых слоў –
на вуснах ёй заціх апошні ўздох
як тысячам замучаных рабоў...
Равы братоў, цяжкія сёстраў дні,
страшэнны боль апошніх бацькі год,
людзкія душы, сёла ў агні,
а на крыжы замучаны народ.
Хоць неба сяньня срогае маўчыць,
я ў адраджэньня веру ясны цуд:
любоў і праўду, свой магутны шчыт
уздымаю сьмела прад панамі пут.
Ня страшна мне іх мсьцівасьці і кар,
бо ў маім сэрцы вера, не сумлеў –
ў маёй душэ не попел, але жар,
ў маіх ачох ня сьлёзы, але гнеў.
|
|
