Брат мой, кажуць, ад кулі памёр
гнаны доляй у чужыне загінуў.
Усё ж Ён срогаму сьвету ў дакор
ясны сьмех свой званочкам пакінуў,
сінь вачэй адказаў васільком,
мілы голас жывым ручайком.
Нёс надзею і радасьць для нас...
вастрыё засталося ўспамінаў.
І адзіны, крывавы адказ:
мэдалі із-пад Монта-Касіна,
і кашуля з засохшай крывёй
і кусочак зямелькі чужой.
Лёг у дваццаць вясьняных гадоў,
сярод красак цьвітучай Італіі,
бы ўчадзеў у пахучых садох,
бы расплыўся ў чаруючых далях,
у кіпарысах трагічна-сумных,
абарванай падзеяй заціх.
|
|
