Гдзе Ты сьпіш, гдзе магіла твая, той канец усіх надзеяў і мукаў, гдзе крыжы панад Вамі стаяць разьцягнуўшы бясьсільныя рукі? У які дзень, пры дарогах якіх, палажыў ты магутнае цела? На далонях дзявочых, мяккіх тваю голаў я бачыць хацела... Хто закрыў Твае вочы як лён, валасоў Тваіх споп залацісты. Ці пачуў хто апошні твой стогн, бачыў блеск пагасаючых іскраў? Столькі згасла малітваў у палёх. Столькі думаў вятры перабралі. А Табе зь іх ніхто не памог, ні вятры, ні малітвы, ні далі... Шмат багацьцяў сьвет людзям дае. Мне-ж, сумных маіх дзён асалоду, сэрца братняе, сэрца Твае даў, каб заўтра забраць назаўсёды.
|
|