Мы чакалі нецярпліва Лета, цёплых, ясных дзён, Каб ня гнулась наша ніва, Не глушыў яе драсён. Хмурна ж наша, хмурна лета, Сьцелюць хмары валакно, Сонцам поле не сагрэта, Дробны дождж сячэ ў акно. Затоплена сенажатка – Верх травы адно відаць, Збожжа ў полі гіне, братка, Няма сілы працаваць. Вось Ільля ўжо недалёка, Жаць пара, пара касіць. Дарма ў неба глядзіць вока – Хмар густых ім не прабіць. Перакідаем, брат, лета I сяк-так перажывём. Час наш будзе – вер у гэта – Зь верхам працу мы зьбяром.
|
|