 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Пад вясковы хвалюючы сьпеў,
пераходзячы роднай зямлёю,
ты дзяўчыны такой не сустрэў
зь непахіснай і гордай душою,
каб за чуб твой, як лён залаты,
за шырокія мужныя плечы
больш кахала сьвятыя куты
свайго краю ў цярпеньні адвечным.
А калі музыкант заіграў
на гармонік на ўсе пераборы,
ты за руку на танец ня браў
такой сьмелай, такой непакорнай.
І за тварык, за сьціпласьць, за сьпеў,
за глыбокія сумныя вочы
ты яе цалаваць не пасьпеў
нашай летняй пахучай ноччу.
Толькі жаль, ноч кароткай была
і прайшла маладосьць мімаходам,
разглядзецца як сьлед не дала
і ўпіцца яе асалодай.
Калі ж лёсам змаганьня гарэў,
жыцьцё сёлам аддаўшы навекі,
на шляху ты такой не сустрэў
у хвіліны цяжкой небясьпекі,
каб стаяла плячом ля пляча,
сьмерці гледзячы ў твар, не дрыжала,
каб магла з табой буру ўстрачаць
і змагацца табе памагала;
Каб дастойна за краты ішла
празь бяссонныя лютыя ночы
і цяжар ненавіснага зла
пранясла сваёй сілай жаночай.
Калі сам ты ад жудасьці млеў
у забоях, на лягерных трапах,
ты надзейнай такой не сустрэў
на далёкіх і трудных этапах;
Каб умела і душу глядзець
сінявою вачэй, як пралескі,
каб умела ў зажураны дзень
цераз дрот перакінуцца весткай.
Вось такой, каб ішла напралом,
несучы з сабой толькі ідэю
церазь цемру з паднятым чалом,
ясным зорам, хоць нат у завею.
Вось такой перасіліўшай гнеў,
каб заплакаць ня ўмела ад болю –
сапраўды ты такой не сустрэў
ні на волі, ні тут – у няволі.
1953
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
